Arłukowicz jak Tusk

Bartosz Arłukowicz to zmarnowana szansa SLD. Szansa, która dziś mogłaby być ostatnią deską ratunku, dla tej formacji. Grzegorz Napieralski ma wiele grzechów na sumienia. Ukradł SLD nie tylko teraźniejszość, sądzę że ukradł też przyszłość. Chyba nikt dotąd, nie poniósł tak spektakularnej porażki właściwie bez powodu. Można ją porównać jedynie do klęski Unia Wolności w 2001 roku, ale ta partia długo rządziła w koalicji, a władza zazwyczaj zużywa (świeży przykład PO pokazuje, że nie zawsze).

Moim zdaniem, ogromnym błędem Napieralskiego, praktycznie pomijanym przez media, było dopuszczenie do odejścia Arłukowicza, w maju bieżącego roku. Pomijam już kwestię tego, jaki miało to wpływ na wyborczy wynik SLD i PO. Jego odejście z Sojuszu (choć formalnie nie był jego członkiem), odebrało tej partii szansę na nowe, wiarygodne otwarcie, po przegranych wyborach. Dziś widać to jak na dłoni. W poturbowanym obozie SLD, obserwujemy kabaret zgranych aktorów. Leszek Miller, próbuje sobie przypomnieć czasy świetności, Józef Oleksy znowu jest wszędzie potrzebny i wypada mi nawet z lodówki, w mediach coraz częściej miga twarz Krzysztofa Janika, jedni wznoszą modły do Kwaśniewskiego, drudzy do Cimoszewicza. Tylko patrzeć jak wypełznie skądś, mój faworyt, Jaskiernia. Mam deja vu. Przed dziesięciu laty toczono dyskusję na temat konieczności odmłodzenia SLD, a teraz twarzami nowej lewicy mają znowu być komunistyczni aparatczycy, którzy wtedy już byli passe? No tak, ale Kalisz ze swoim jaguarem, reputacją hedonisty i wizerunkiem celebryty ma tyle wspólnego z lewicowością co Jarosław Kaczyński z paleniem trawki. Komedia. Ale cóż, król jest nagi. Wśród młodszych działaczy Sojuszu nie ma nikogo sensownego. Nie ma, ale mógł być.

Właśnie Bartosz Arłukowicz. Młody, przystojny, sympatyczny, elokwentny, popularny, lubiany przez media, jeszcze świeży w polityce, nie skompromitowany dawnymi porażkami, z pewnymi zadatkami na charyzmę. Byłby idealną twarzą SLD. Posiada te same cechy, za które lud pokochał kiedyś Aleksandra Kwaśniewskiego a teraz Donalda Tuska. Świetny wynik wyborczy, który osiągnął w Szczecinie, świadczy, że nadaje się na politycznego kochanka. Tusk zużyje się w drugiej kadencji rządów, więc lud będzie szukał kogoś nowego do kochania. Najlepiej takiego, który niewiele będzie się różnił. Bartosz Arłukowicz byłby jak znalazł. W PO, nie ma na to szans, nawet jak zostanie ministrem zdrowia. W SLD już teraz grałby na siebie. A, że jest plastikowy? Bez wyraźnych poglądów? Specjalista od mowy trawy? To zalety w dzisiejszej polityce. Niestety.

Los postkomunistycznej lewicy nie leży mi na sercu. Bez żalu pożegnam czerwony sztandar wyprowadzany do lamusa historii. To nie moja bajka. Podobnie jak Bartosz Arłukowicz i jego kariera polityczna. Ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że właśnie ten człowiek był ostatnią szansą lewicy, przeputaną przez Napieralskiego.